آموزش و پرورش دوره هخامنشیان
در کتاب تاریخ ده هزارساله ایران جلد اول نوشته عبدالعظیم رضایی می خوانیم:
مادی ها و پارسی ها دارای سجایای اخلاقی و ملکات فاضله و تربیت صحیح و علمی بوده که اغلب ضمن گفته های تاریخ نویسان ،منعکس و با تحسین و تمجید یاد گردیده است.
پس از پیش روی پارسی ها در خارج از مرزهای خود و به تمام آسیای غربی و قسمتی از قاره اروپا و آفریقا وتشکیل یک شاهنشاهی پهناور ، احساس کردند که نگهداری این شاهنشاهی بسته به ادامه و تقویت پرورش نیک است درباره نسل های آینده،تا همان طور که آن مزایای اخلاقی و تربیتی چنان شاهنشاهی منظمی را بوجود آورد،بتواند از ازهم گسیختگی شیرازه آن هم جلوگیری نماید زیرا کوروش و داریوش همیشه زنده نبودند تا نگهبان آن شاهنشاهی باشندبلکه پرورانیدن و به وجود آوردن جوان هایی که دارای همان حس انضباط و شهامت باشند،ضروری بود.
بنابراین در تربیت اجتماعی کوشا بودند که خردسالان را به احترام قوانین جاریه،حفظ رسوم و آداب ملی و دینی،عزیز داشتن افتخارات نژادی و قومی و محترم داشتن حقوق دیگران و کار و کوشش و قناعت آشنا سازند و جوان ها را در اثر تربیت فردی و پروراندن شخصیت و استعدادهای گوناگون مهیا برای خدمات اجتماعی و زندگی در جامعه و آموختن کار و پیشه نمایند
در حقیقت زندگی در ایران هخامنشی بیشتر روی روش علمی استوار بود.نونهالان و نوجوانان را از روز نخست زندگی یعنی از کودکی به کارهایی که برای آتیه خود و جامعه شان لازم و ضروری بود
عادت می دادند هدف های تربیتی روشن و جوان هایی که با این روش تربیت می کردند مردانی پرکار -بردبار-بانشاط-سالم-آزاده و میانه رو بار می آمدند
با بهره گیری از اوستا قوای روحانی و جسمانی آنان را طوری مهیای کار می کردندکه افراد آن در آینده به آسانی می توانستند با خدمات شایان وظایف خود را به وطن و ملت خود انجام دهند
دوشنبه 4 مهر 1390 - 11:38:54 PM